W wyniku apelacji wniesionej przez prokuratora sąd okręgowy uchylił wyrok sądu I instancji. Sąd rejonowy po ponownym rozpatrzeniu sprawy uznał oskarżonego za winnego zarzucanego mu czynu i wymierzył grzywnę. Uznał, że przepisy są wystarczająco jasne, a oskarżony nie mógł w usprawiedliwiony sposób pomylić się co do bezprawności czynu. Następnie sąd okręgowy zmienił wyrok w ten sposób, że warunkowo umorzył postępowanie wobec skazanego na okres próby dwóch lat oraz orzekł świadczenie pieniężne. Wskutek prawomocnego wyroku sądu skarżący został pozbawiony mandatu radnego.
W opinii skarżącego kwestionowane przepisy godząc w zasadę mówiącą, że nie jest przestępstwem czyn, który nie był zabroniony w momencie jego popełniania, wobec wątpliwości dotyczących niejednorodnego i niezamkniętego charakteru publikacji oraz periodyczności jej wydawania są sprzeczne z konstytucją. Kwestionowane przepisy naruszają konstytucyjną zasadę wolności poglądów, jak również art. 10 Konwencji oraz art. 19 Międzynarodowego Paktu Praw Obywatelskich i Politycznych, ograniczając w sposób nieusprawiedliwiony i nieproporcjonalny wolność wyrażania poglądów i rozpowszechniania informacji, poprzez penalizację zaniechania rejestracji czasopisma.
Ponadto zdaniem skarżącego kwestionowane przepisy w zakresie, w jakim ustanawiają obowiązek rejestracji czasopisma, są niezgodne z konstytucją i powyższymi aktami prawa międzynarodowego poprzez niejednoznaczność przepisów zobowiązujących do rejestracji czasopisma oraz nieproporcjonalność ograniczenia zasady wolności prasy.
Trybunał Konstytucyjny orzekł, że:
1. Art. 45 w związku z art. 7 ust. 2 pkt 1 i pkt 3 oraz w związku z art. 20 ust. 1 zdanie pierwsze, w zakresie dotyczącym czasopism drukowanych, ustawy z dnia 26 stycznia 1984 r. – Prawo prasowe w zakresie, w jakim wprowadza odpowiedzialność karną za wydawanie czasopisma drukowanego bez rejestracji:
a) jest niezgodny z art. 31 ust. 3 w związku z art. 54 ust. 1 konstytucji,
b) jest zgodny z art. 42 ust. 1 w związku z art. 2 konstytucji.
2. Art. 20 ust. 1 zdanie pierwsze w związku z art. 7 ust. 2 pkt 1 i pkt 3 ustawy powołanej w punkcie 1, w zakresie dotyczącym obowiązku rejestracji czasopisma drukowanego, jest zgodny z art. 54 ust. 1 w związku z art. 31 ust. 3 konstytucji.
W pozostałym zakresie Trybunał umorzył postępowanie ze względu na niedopuszczalność wydania wyroku.
Trybunał Konstytucyjny podzielił pogląd skarżącego, że określona w art. 45 prawa prasowego sankcja karna jest środkiem nadmiernym, nieproporcjonalnym w stosunku do celu. Trybunał orzekł o niezgodności wspomnianej normy prawnokarnej z powodu nieproporcjonalności sankcji za niedopełnienie obowiązku rejestracji czasopisma, określonej w art. 45 prawa prasowego. Uznając obowiązek rejestracji czasopisma za zgodny ze wskazanymi przez skarżącego wzorcami kontroli. Jednakże Trybunał uważa, że ustawodawca może obowiązek ten zabezpieczyć sankcją, gdyż w przeciwnym wypadku, obowiązywania normy nakazującej rejestrację czasopisma, lecz pozbawionej sankcji ochrona wartości, który służy obowiązek rejestracji – byłaby niedostateczna. Ustawodawca nie powinien jednak uciekać się do sankcji karnej, która nie jest w tej sytuacji konieczna.
Określona w art. 45 ustawy sankcja jest nieproporcjonalna w stosunku do celów założonych przez ustawodawcę. Skarżący zaskarżył art. 45 w związku z art. 7 ust. 2 pkt 1 i pkt 3 oraz w związku z art. 20 ust. 1 zdanie pierwsze ustawy w zakresie dotyczącym czasopism, tzn. jak wspomniano, zaskarżył normę prawną skonstruowaną na gruncie powyższych przepisów, w której przepisem centralnym jest art. 45 prawa prasowego.
Z sentencji niniejszego wyroku wynika niekonstytucyjność sankcji karnej za wydawanie czasopisma bez rejestracji, w zakresie który dotyczy czasopism drukowanych. Taki bowiem zakres, związany ze stanem faktycznym sprawy skarżącego przed sądami, ustalił Trybunał jako rzeczywisty zakres zaskarżenia. Wyrok nie dotyczy w szczególności czasopism internetowych, którym skarżący poświęcił wiele miejsca w uzasadnieniu, lecz które nie wiążą się ze wspomnianym wyżej stanem faktycznym sprawy.
Wyrok niniejszy sygnalizuje ustawodawcy, że powinien rozważyć, czy nie należy odrębnie uregulować, w stosunku do czasopism drukowanych oraz innych czasopism, w szczególności internetowych, nie tylko problem sankcji za wydawanie czasopism bez rejestracji, ale i sam problem obowiązku rejestracji. Wyrok niniejszy sygnalizuje również ustawodawcy, że ustawa prawo prasowe, obowiązująca od 1 lipca 1984 r. nie jest aktem prawnym dostosowanym do współczesnych form działalności prasy wynikających z postępu technologicznego jaki dokonał się w okresie wielu lat od wejścia w życie prawa prasowego.
Wyrok niniejszy sygnalizuje również ustawodawcy, że w pracy nad nową ustawą o prawie prasowym potrzebna będzie również konfrontacja proponowanych rozwiązań ze współczesnymi standardami państwa demokratycznego.
