Do dnia 1 stycznia 2007 r. obowiązywał przepis, który przewidywał, że podatnik mógł skorzystać z prawa do odliczenia na rzecz wybranych organizacji pożytku publicznego 1% podatku. Jednocześnie wpłat na rzecz tych organizacji mógł dokonać w trakcie całego roku podatkowego, jednakże nie później niż do upływu terminu określonego dla złożenia tego zeznania. Oznaczało to, że ostateczny termin na dokonanie takich wpłat upływał 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym. Przepisy te zostały zmienione ustawą z dnia 16 listopada 2006 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz zmianie niektórych innych ustaw. Nowe przepisy spowodowały, że przekazania kwoty z tytułu „odpisu 1%” dokonać może jedynie naczelnik urzędu skarbowego z upoważnienia i wskazania podatnika, co jednocześnie oznacza, że podatnik – po pierwsze – nie może dokonać wpłat samodzielnie, a po drugie – jego wskazanie może dotyczyć tylko jednej organizacji pożytku publicznego wybranej z rejestru sądowego. Obligacja ustawowa zobowiązuje naczelnika właściwego urzędu skarbowego do dokonania wpłaty stosownej kwoty – pomniejszonej o koszt przelewu bankowego – w terminie trzech miesięcy od upływu terminu dla złożenia zeznania podatkowego, a więc dodatkowo opóźnia termin przekazania wpłat na rzecz organizacji pożytku publicznego. Zgodnie z tą regulacją kwota „odpisu 1%” znana jest dopiero w trakcie złożenia rocznego zeznania podatkowego za dany rok i jednocześnie wynika z obliczeń dokonanych w tymże zeznaniu. Oznacza to, że kwota ta może być znana najwcześniej w dniu 1 stycznia nowego roku podatkowego. Dodatkowo zgodnie z tymi przepisami podatnik utracił możliwość wskazania osoby lub przedsięwzięcia na rzecz, których przekazuje kwotę wynikającą z „odpisu 1%”.
Wprowadzone w 2006 roku rozwiązanie, zainspirowane inicjatywami poselskimi, przy aprobacie organizacji pozarządowych, wydawało się, że będzie zdecydowanym ułatwieniem procedur przekazywania „odpisu 1%” przez podatników na rzecz wskazanych organizacji pożytku publicznego. Jednakże okazało się, że z drugiej strony powstało zagrożenie osłabienia przedsiębiorczości i aktywności dla pozyskiwania aprobaty podatników dla dysponowania „odpisem 1%” – osób bezpośrednio zainteresowanych gromadzeniem środków na działalność pomocową i charytatywną, ale także i tych, którzy mogli być skłonni przekazać swoją część podatku dochodowego, ale tylko na konkretny cel. Wątpliwość ta przez cały ubiegły rok była sygnalizowana nie tylko przez potencjalnych darczyńców, ale i setki, na ogół mniejszych, organizacji pożytku publicznego. To również ze strony i zainteresowanych osób fizycznych, i organizacji pożytku publicznego kierowano do Wysokiej Izby postulaty podjęcia inicjatywy legislacyjnej umożliwiającej przywrócenie przepisu obowiązującego przed nowelizacją z listopada 2006 r., a umożliwiającego dysponowanie „odpisem 1%” i przez cały rok podatkowy, i na rzecz wielu organizacji pożytku publicznego, i ze wskazaniem osoby lub przedsięwzięcia gratyfikowanych.
Posłowie wnioskodawcy uznali celowość zaproponowania Wysokiej Izbie przyjęcia rozwiązania dającego podatnikowi prawo wyboru procedury bądź aktualnie obowiązującej, bądź obowiązującej do nowelizacji z listopada 2006 r. Jednocześnie mając na uwadze, choć powoli rosnącą to jednak wciąż bardzo skromną, łączną kwotę „odpisu 1%” w skali całego kraju – a ponadto po wejściu w życie nowych przepisów i ulg podatkowych w tym tzw. prorodzinnych istotne, sygnalizowane przez zainteresowanych zmniejszenie kwot „odpisów 1%” dla zrekompensowania potencjalnego zmniejszenia wpłat dla organizacji pożytku publicznego z „odpisu 1%” posłowie wnioskodawcy wnoszą o podniesienie kwoty odpisu z 1% do 2%.
Oszacowanie skutków finansowych wprowadzenia przedmiotowej nowelizacji w życie jest bardzo trudne, a nawet wręcz niemożliwe. Jedynie można przyjąć, że prawdopodobne uszczuplenie dochodów budżetu państwa z podatku dochodowego od osób fizycznych może sięgnąć ok. 30% dotychczasowych wpłat „odpisu 1%”. Zaproponowano, aby zaprojektowana nowelizacja weszła w życie z dniem 1 stycznia 2009 r.
