Indywidualne nauczanie organizowane jest na podstawie rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej z dnia 18 września 2008 r. w sprawie sposobu i trybu organizowania indywidualnego obowiązkowego rocznego przygotowania przedszkolnego i indywidualnego nauczania dzieci i młodzieży (Dz.U. Nr 175, poz. 1086). Tygodniowy wymiar godzin zajęć indywidualnego nauczania realizowanych bezpośrednio z uczniem został określony wariantowo w ww. rozporządzeniu i wynosi dla uczniów szkół ponadgimnazjalnych – od 12 do 16 godzin. Indywidualne nauczanie dzieci i młodzieży organizuje się na czas określony w orzeczeniu o potrzebie indywidualnego nauczania, o którym mowa w art. 71b ust. 3 ww. ustawy. Dyrektor szkoły, której uczeń posiada orzeczenie o potrzebie indywidualnego nauczania, organizuje takie nauczanie w porozumieniu z organem prowadzącym, w szczególności określa liczbę godzin, w ramach których realizowane będzie indywidualne nauczanie.
Podstawę prawną do wydawania przez poradnie psychologiczno-pedagogiczne orzeczeń o potrzebie indywidualnego nauczania stanowi rozporządzenie Ministra Edukacji Narodowej z dnia 18 września 2008 r. w sprawie orzeczeń i opinii wydawanych przez zespoły orzekające działające w publicznych poradniach psychologiczno-pedagogicznych (Dz. U. Nr 173, poz. 1072). Z delegacji ustawowej do wydania ww. rozporządzenia (art. 71b ust. 8 i art. 71b ust. 6 ustawy o systemie oświaty) wynika jednoznacznie, iż ustawodawca przewiduje indywidualne nauczanie wyłącznie dla dzieci i młodzieży. W myśl art. 15 ustawy o systemie oświaty nauka jest obowiązkowa do ukończenia 18 roku życia. Po ukończeniu gimnazjum obowiązek nauki spełnia się:
– przez uczęszczanie do publicznej lub niepublicznej szkoły ponadgimnazjalnej;
– przez uczęszczanie na zajęcia realizowane w formach pozaszkolnych w placówkach publicznych i niepublicznych posiadających akredytację, o której mowa w art. 68b;
– przez uczęszczanie na zajęcia realizowane w ramach działalności oświatowej prowadzonej przez osoby prawne lub fizyczne na podstawie art. 83a ust. 2, dla której osoby te uzyskały akredytację, o której mowa w art. 68b;
-przez realizowanie, zgodnie z odrębnymi przepisami, przygotowania zawodowego u pracodawcy (art.16).
Kształcenie dzieci i młodzieży niepełnosprawnych oraz niedostosowanych społecznie w szkołach specjalnych i oddziałach specjalnych w szkołach ogólnodostępnych jest prowadzone nie dłużej niż do ukończenia przez ucznia:
– 18 roku życia – w przypadku szkoły podstawowej;
– 21 roku życia – w przypadku gimnazjum;
– 24 roku życia – w przypadku szkoły ponadgimnazjalnej lub dotychczasowej szkoły ponadpodstawowej.
– 21 roku życia – w przypadku gimnazjum;
– 24 roku życia – w przypadku szkoły ponadgimnazjalnej lub dotychczasowej szkoły ponadpodstawowej.
Jednakże powołane przepisy odnoszą się tylko i wyłącznie do szkół dla dzieci i młodzieży, ponieważ nie organizuje się szkół specjalnych w systemie szkół dla dorosłych. Należy także zwrócić również uwagę na fakt, iż ilekroć prawodawca kieruje przepisy także do słuchaczy szkół dla dorosłych znajduje to odzwierciedlenie w odpowiednim przepisie. Ilustracją tej intencji ustawodawcy jest delegacja ustawowa zawarta w art. 22 ust 2a ustawy do wydania rozporządzenia określającego przypadki, w których do szkoły dla dorosłych można przyjąć osobę, która ukończyła 16 lat, a w przypadku uczestników Ochotniczych Hufców Pracy 15 lat. Również odwołując się do art. 10 ustawy, ustawodawca przewidział dla osoby, która ukończyła 18 lat i nie jest uczniem szkoły możliwość uzyskania świadectwa ukończenia szkoły na podstawie egzaminów eksternistycznych przeprowadzonych z zakresu obowiązkowych zajęć edukacyjnych określonych w ramowych planach nauczania dla odpowiednich szkół dla dorosłych.
