Sprawa po apelacji – w formie pytania prawnego – trafiła do Sądu Najwyższego. Sąd Najwyższy podjął uchwałę o treści:
Czas pozostawania bez pracy, za jaki pracownikowi, który podjął pracę w wyniku przywrócenia do pracy, przysługuje wynagrodzenie na podstawie art. 57 § 1 Kodeksu pracy ,nie musi obejmować miesięcy następujących bezpośrednio po rozwiązaniu stosunku pracy.
W swoim uzasadnieniu Sąd Najwyższy zwrócił uwagę, iż art. 57 § 1 Kodeksu pracy. może wywoływać wątpliwości co do dwóch kwestii. Pierwsza z nich odnosi się do tego, czy poprzez "czas pozostawania bez pracy" trzeba rozumieć czas, w którym pracownik pozostaje poza prawnym stosunkiem pracy z danym pracodawcą, czy czas, w którym pracownik pozostaje poza prawnym stosunkiem pracy z danym pracodawcą, ale jednocześnie w tym czasie jest zdolny i gotowy do wykonywania pracy – na przykład nie pobiera świadczeń z ubezpieczenia społecznego przysługujących z tytułu czasowej niezdolności do pracy. Druga kwestia odnosi się do tego, czy przy ustalaniu wysokości wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy istotny jest tylko okres trzech miesięcy następujących bezpośrednio po rozwiązaniu stosunku pracy, jeżeli przez "czas pozostawania bez pracy" należy rozumieć czas, w którym pracownik nie tylko pozostaje poza prawnym stosunkiem pracy z danym pracodawcą, ale także jest zdolny i gotowy do wykonywania pracy.
Zarówno Sąd Okręgowy, jak i Sąd Najwyższy nie miały wątpliwości, iż okresy niezdolności pracownika do pracy i pobierania z tego tytułu świadczeń z ubezpieczenia społecznego nie są okresami pozostawania bez pracy, o których jest mowa w art. 47 i 57 Kodeksu pracy. Sąd Najwyższy wypowiadał się co do tego już wielokrotnie.
Sąd Najwyższy uznał, że pogląd jakoby trzymiesięczny okres pozostawania bez pracy, za który maksymalnie przysługuje wynagrodzenie na podstawie art. 57 § 1 Kodeksu pracy, musiał się mieścić w okresie pierwszych trzech miesięcy od dnia rozwiązania stosunku pracy, nie ma żadnego uzasadnienia – ani w wykładni językowej, ani systemowej tego przepisu. Znajduje jedynie uzasadnienie na płaszczyźnie wykładni celowościowej, odwołującej się do celu, w jakim ustawodawca ograniczył wynagrodzenie, które przysługuje pracownikowi za czas pozostawania bez pracy, do wynagrodzenia najwyżej za trzy miesiące pozostawania bez pracy. Istnieje, co prawda uchwała Sądu Najwyższego z 12 października 1976 roku, sygn. akt I PZP 49/76, zgodnie z którą "czas pozostawania bez pracy, wymieniony w art. 57 § 1 Kodeksu pracy, obejmuje miesiące bezpośrednio następujące po dniu rozwiązania umowy o pracę", ale tym razem Sąd Najwyższy się nie zgodził z nią, ponieważ została podjęta w innych realiach prawnych i społeczno-gospodarczych. Ponadto uległ zmianie kontekst systemowy art. 57 § 1 Kodeksu pracy, gdyż uchylony został art. 57 § 3 Kodeksu pracy, który przewidywał zmniejszenie wynagrodzenia za czas pozostawania pracownika bez pracy o wynagrodzenie, które pracownik uzyskał u innego pracodawcy.
Zestawiając to ze stanowiskiem pracodawcy przedstawionym na początku widać, iż pracodawca miał rację tylko, co do pierwszego założenia. "Trzy miesiące", o którym mówi art. 57 § 1 Kodeksu pracy, nie muszą natomiast następować bezpośrednio po rozwiązaniu umowy o pracę – może być i tak, że będą to miesiące czwarty, piąty i szósty, jeśli w ciągu pierwszych trzech pracownik zachorował i korzystał ze świadczeń z ubezpieczenia chorobowego.
